İmece

Bahar aylarında bahçeye çit yapmak üzere arkadaşlarla biraraya geldik. Demirleri toprağa saplayıp tel germek üzere 6 kişilik bir ekip olmuştuk. Bir gün içinde çitleri tamamladık, otları biçtik, bahçede yapılması gereken diğer işlere karar verdik, yemek-çay-kahve ve sohhbetlerin tadı benim için tahin-pekmez kıvamındaydı (çok severim).

Her birimizin hem evlerde hem de bahçede yapacak pek çok işi var ve özellikle bahar aylarında birlikte çalışacak insan-usta bulmak daha zor oluyor. Çünkü herkes kendi bağı-bahçesi-eviyle uğraşıyor. Köydeki gençlerin sayısı az olduğu için genellikle zamanları dolu oluyor.
Biz de ekip olarak imece yapmaya karar verdik ve günlerimizi birimizin evinde çalışarak geçirmeye başladık. Farklı geçmiş deneyimlerimizden yeni fikirler ürettik, internetten araştırdık, köyde komşularımızdan öğrendiklerimizle birleştirdik, bu sırada birlikte pişirdik, en güzeli de birbirimizi yakından tanımaya başladık. En doğru-en pratik ve bakımı en kolay sonuçları bulmak için ne çok tartıştık...
Yalnızca tamirat, bahçe bakımı değil, mevsim gereği tüm bahar ve yaz ayı boyunca bahçelerimizde olgunlaşan dut, incir, erik, elma, üzümleri toplayıp: pekmez, pestil, reçel, marmelat, sirke, tarhana gibi pek çok gıdamızı ürettik. Ormandan kantaron, adaçayı, papatya, şalva gibi çeşitli şifalı bitkileri topladık. 

Birlikten kuvvet doğuyormuş... 8 saatten fazla çalıştığımız zaman oldu!
Köydeki komşularımız bizi gördükçe ‘siz çoktan köylü olmuşsunuz’ diyor ve köyün önceki dönemlerindeki büyük aile olarak nasıl çalıştıklarını anlatıyorlardı. Yol yok, her yer ekiliyor aileler her işin üstesinden geliyor, bu arada pekçok aile birleşip birbirlerinin düğmeli evlerini yapıyorlar. Geçmiş deneyimleri dinledikçe zaman içinde yolculuk yapabilmeyi ve köyün eski halini görebilmeyi çok istedim. Hayal ettikçe tekrar anladım ki anlatılanı anlamak ile yaşamak çok farklıymış...
İster köy ister şehir olsun, imecenin birlikte yaşayan insanlarla her an filizlenen bir tohum olduğunu söyleyebilirim. Bizler içimizde, toprağımızda, kültürümüzde olan tohumu yanlızca suladık diyelim. Ortaya çıkan iş gücü bir yana, güçlenen arkadaşlığımızın ve birlikteliğimizin kıymetini hissettik. 

İmece; İhtiyaçlarımızı karşılamaktan ve destek olmaktan öte bizi birbirimize yakınlaştıran, farklılıklarımızı anlayabileceğimiz, birlikte yemeğimizi-anılarımızı-fikirlerimizi-tecrübemizi paylaşabileceğimiz, farkındalığımızın arttıracak, yeni şeyler öğrenip birbirimize ve çevremize katkıda bulunabileceğimiz aynı zamanda bir ortam... Hele İmecenin içinde tek başına birey olma özgürlüğünü yaşayarak birbirine yalnızca destek olan, yargılayıcı düşünce ve dedikodulardan uzak, bireysel çıkarların çok üzerinde, çalışırken-üretirken yalnızca deneyimin-fikirlerin ve hatta sessizliğin paylaşıldığı bir yer olduğunu düşünün.... Yüzünüze ve kalbinize gülümseme geldi mi?😊İşte bizim imece ekibiyle yaşadıklarımın tarifi...ve bu yaşanmışlıkla kocaman bir gülümsemeyle yazıyorum.
Teşekkürler Nurhayat Varol bizi biraraya getirdiğin için ve Zeki Cengiz, Güngör Çilli, Selami-Gürsel Aksel dostluğumuz daim olsun.